Адвячоркам я выйду за весьніцы
Насустрэчу табе і вясьне.
Будзе мара блакітная песьціцца
У паглядзе тваім для мяне.
Прытулю цябе, мілая, горача.
I на ставе, пад ніцай вярбой,
Каб пазбыцца жыцьцёвае горычы,
Я ўсю ноч прасьпяваю з табой.
Мы – упрочкі ад явы. Ня змрочыцца
I ня згіне імпэт малады.
У міжзор'е далёкае хочацца,
Дзе няма ні вайны, ні бяды.
Мы абое, галубка дрыжоная,
Напляцем лятуценьняў вянкі.
Ночка гэтая прыйдзе бяссонная,
Праглыне і прасьцяг і вякі.
Дробна зоры на небе накрышацца,
Замігцеюць і ў цёмнай вадзе.
Возьмем човен, і ён закалышацца,
Паплыве, у сусьвет павядзе.
Прытулю цябе, мілая, горача,
Станеш ружай пунсовай цьвісьці.
Будзе Муза, са мною гаворачы,
Працінаць маладосьць да касьці.
Твае вусны, як цукар у ягадзе,
Будуць таяць, запальваць мяне...
Адчуваю спатканьне я загадзя
I каханьне між зор на чаўне.
10.IV.1944.
|
|
